Is er nog iemand in dit dorp of de omgeving die nog weet waarom wij van een “Belgier-Kreuz” een Belgisch kruis spreken?Wel, het verhaal is als volgt:
Begin jaren ‘60 trok een groep van een 30-tal scholieren op cultuurreis onder begeleiding van hun leraar Duits,Gerd Cuppens. Hun reisdoel was Tirol. Ze verbleven op de boerderij van Grünbacher in een idyllisch dorpje, Waidring. Het was liefde op het eerste zicht! Waidring werd voor de groep een tweede “Heimat” en “Moidl Grünbacher” de toenmalige “Jagerstbäurin”(vrouw van de jager/boer) werd hun Tiroolse “Mutti”. Het enthousiasme was zo groot dat de Vlaamse jongens zelfs Tiroolse volksliederen aanleerden en met de toestemming van Toni Praxmair ook leerden “schuhplatteln”. Toen ze voor hun groep een naam moesten bedenken vonden ze inspiratie in de naam van deze berg “Steinplatte” en dus werden ze de “Steinplattler”, de Waidringer Schuhplattlergroep uit Vlaanderen/België. Naast vele succesvolle optredens in België volgden ook optredens in Nederland, Duitsland, Frankrijk tot Italië toe en zelfs tot in Canada waar ze in 1967 in Montreal optraden op de wereldtentoonstelling. Bij de “Platzkonzerten”(openluchtconcerten op het dorpsplein) in Waidring waren ze met hun muziek en dans graag geziene deelnemers. En dus werd er stevig verbroederd tussen de “Flachlandtiroler” (plattelandstirolers) en de leden van de plaatselijke “Musikkapelle” (harmonie) toen onder de leiding van Hermann Schreder. Op uitnodiging van de Vlaamse “Steinplattler” concerteerde de “Waidringer Musikkapelle” op het “Festival van de Volksmuziek” in Middelkerke aan de Belgische kust en de Steinplattler zongen in de kerk van Waidring meermaals een meerstemmige “Bauernmesse” (boerenmis). Ook nadat ze met toeristen of dorpelingen tot aan het sluitingsuur van de cafés de hele avond gezongen en gevierd hadden, gingen ze al zingend naar hun verblijf in de
Schredergasse. Het was dan ook niet verwonderlijk dat jongens na de zomervakantie door hun nieuwe leraar Duits aangemaand werden om Duits te spreken en geen Tirools dialect. Ook vele inwoners van Waidring hebben aan de jaren met de “Steinplattler” niets dan mooie herinneringen. De vriendschapsbanden werden 1964 bezegeld met het planten van een topkruis op het hoogste punt van de Steinplatte. Met de hulp van de Waidringers Stefan Grünbacher, zoon van de “Jagerst” (jager) en Hans Fischer, de toenmalige “Stöcklbauer” (houtbewerker) werd een “Gipfelkreuz” (topkruis) op de Steinplatte opgericht dat de Belgische groep enkele dagen voordien te voet naar boven had gedragen. Toen het kruis in 1980 door een blikseminslag vernield werd, hebben de dorpelingen van Waidring in 1981 een nieuw kruis opgericht. Sindsdien staat dit “Belgier-Kreuz” terug op het hoogste punt van de “Steinplatte”.
We nodigen u van harte uit om uw eigen gedachten, herinneringen of ervaringen te delen in ons gastenboek. Elke opmerking draagt bij aan het levend houden van deze unieke geschiedenis. Vergeet ook niet een kijkje te nemen in ons fotoboek, waar u door de foto’s van vroeger kunt bladeren en kunt genieten van de muziek die deze vriendschap heeft gekenmerkt. We kijken ernaar uit om uw woorden en gedachten te mogen lezen!
